فیگور مریلین مونرو از فیلم Gentlemen Prefer Blondes

توضیحات

فیگور مریلین مونرو از فیلم Gentlemen Prefer Blondes

این محصول، فیگور مریلین مونرو از فیلم Gentlemen Prefer Blondes می باشد که در ارتفاع 41 سانت و از جنس PVC ساخته شده است.

مریلین مونرو (انگلیسی: Marilyn Monroe؛ زاده‌شده به‌نام نورما جین مورتنسون؛ ۱ ژوئن ۱۹۲۶ – ۴ اوت ۱۹۶۲) بازیگر، مدل و خوانندهٔ آمریکایی بود. او که به بازی در شخصیت‌های کمدی «کلیشه بلوند احمق» معروف بود، به یکی از محبوب‌ترین سمبل‌های جذابیت جنسی دههٔ ۱۹۵۰ و اوایل دههٔ ۱۹۶۰ تبدیل گشت و نشانی از انقلاب جنسی دوران بود.

او فقط یک دهه بازیگر پردرآمد بود اما تا زمان مرگش در سال ۱۹۶۲ فیلم‌هایش ۲۰۰ میلیون دلار (معادل ۲ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۹) در گیشه فروخت. او مدت‌ها پس از مرگش، همچنان نماد اصلی فرهنگ عامه است. در سال ۱۹۹۹، انستیتوی فیلم آمریکایی مونرو را در رتبهٔ ششم فهرست بزرگترین افسانه‌های نمایش‌گر زن در دوران طلایی هالیوود قرار داد.

تولد و جوانی

مونرو در لس آنجلس به دنیا آمد و بزرگ شد، بیشتر دوران کودکی خود را در خانه‌های پرورشگاهی و یتیم‌خانه گذراند و در ۱۶ سالگی ازدواج کرد. او در طول جنگ جهانی دوم در یک کارخانه مشغول کار بود که با عکاسی از اولین واحد فیلم متحرک آشنا شد و کار موفقیت‌آمیز مدل‌سازی عکس‌های قابل الصاق به دیوار را آغاز کرد که منجر به عقد قراردادهای کوتاه‌مدت فیلم با استودیو قرن بیستم و کلمبیا پیکچرز شد.

پس از مجموعه‌ای از نقش‌های کوتاه در فیلم، او در اواخر سال ۱۹۵۰ قرارداد جدیدی با فاکس بست. در طی دو سال آینده، او با بازی در چندین کمدی از جمله به همان جوانی که حس می‌کنی و حقه‌بازی و در درام‌های برخورد در شب و زحمت در زدن به خودت نده به بازیگری محبوب تبدیل شد.

هنگامی که فاش شد مونرو قبل از ستاره‌شدن عکس‌های برهنه می‌گرفته‌است، با یک رسوایی روبرو شد، اما این موضوع به حرفهٔ او آسیب نرساند و در عوض باعث افزایش علاقه‌اش به فیلم‌هایش شد.

دوران حرفه ای

تا سال ۱۹۵۳، مونرو یکی از پرفروش‌ترین ستاره‌های هالیوود بود؛ او در فیلم نوآر نیاگارا، که به جذابیت جنسی او متمرکز بود، نقش‌های اصلی را داشت و با بازی در کمدی‌های آقایان موطلایی‌ها را ترجیح می‌دهند و چگونه می‌توان با یک میلیونر ازدواج کرد، تصویر ستاره‌ای او به عنوان «بلوند احمق» را تثبیت کرد.

در همان سال، تصاویر برهنهٔ او به عنوان مرکز اصلی و روی جلد نخستین شماره پلی‌بوی مورد استفاده قرار گرفت. او در طول فعالیت حرفه‌ای خود نقش مهمی در ایجاد و مدیریت چهره عمومی خود داشت، اما وقتی کلیشه‌ای انتخاب شد و دستمزد کمی از استودیو دریافت می‌کرد، ناامید شد.

در اوایل سال ۱۹۵۴ به دلیل امتناع از یک پروژه سینمایی، مدت کوتاهی از حرفه خود دور شد اما برای بازی در فیلم خارش هفت‌ساله (۱۹۵۵) — یکی از بزرگ‌ترین موفقیت‌های گیشه در زندگی حرفه‌ای خود — به فعالیت خود بازگشت.